Ashtu siç ishte parashikuar, presidenti i Turqisë Recep Tayyip Erdogan ka fituar këtë të diel të 28 majit zgjedhjet presidenciale të vendit.
Kjo pas një balotazhi me kundërshtarin e tij kryesor, kreun e opozitës, Kemal Kilicdaroglu.
Erdogan arriti të merrte 52.18 % të votave ndërsa Kilicdaroglu 47.82 %.
Të dyja agjencitë kryesore të lajmeve “Anadolu” dhe “Anka” e kanë projektuar atë fitues të zgjedhjeve – kjo me 97.41 % të kutive të numëruara.
Por fitorja e Erdogan është cilësuar si më “e ngushtë nga sa pritej”.
Më shumë se 64.1 milionë njerëz ishin të regjistruar për të votuar, duke përfshirë mbi 1.92 milionë të cilët tashmë kanë votuar në qendrat e votimit jashtë shtetit.
Gjithsej 191 mijë e 885 kuti votimi ishin ngritur për votuesit në vend. Votimi jashtë shtetit u mbajt deri më 24 maj.
Miliona votues shkuan në kutitë e votimit më 14 maj për të zgjedhur presidentin e vendit dhe anëtarët e Parlamentit prej 600 vendesh.
Aleanca Popullore e Erdoganit fitoi një shumicë kundër Aleancës Kombeve gjashtëpartiake të opozitës në Parlament.
Fushata dhe premtimet e Erdogan
Një mysliman i devotshëm, presidenti Erdogan thotë shpesh se kërkon të kënaqë jo vetëm popullin turk, por edhe Zotin.
Duke luajtur para turmave, ai këndon këngë popullore, reciton vargje nga poetë vendas ose mban brezin e ekipit lokal të futbollit mbi supe.
Ai ndonjëherë futet në turmat e mbështetësve për foto ose përshëndet fëmijët, të cilët i puthin duart.
Më pas del në podium për të folur, i veshur me një kostum apo një pallto sportive me kuadrate.
Me brohoritjet dhe bilbilat e qindra punonjësve të transportit në një tubim të fushatës javën e kaluar, ai shpalosi pse ata duhet ta mbajnë atë në pushtet në balotazhin e së dielës.
Ai u mburr se kishte përmirësuar rrugët dhe urat e vendit, kishte rritur pagat dhe kishte ofruar lehtësira taksash për bizneset e vogla.
Presidenti e konsideron Turqinë si një luftë të madhe për t’u ngritur, pavarësisht nga forcat që komplotojnë për ta mbajtur atë poshtë dhe ai fton votuesit që t’i bashkohen atij në këtë kauzë heroike kombëtare.
Ai zotohet të luftojë “imperialistët”, një fjalë e koduar për Perëndimin që kujton luftën për pavarësi nga fuqitë evropiane që çoi në themelimin e Turqisë 100 vjet më parë.
Ai paralajmëron për “kurthe” dhe “komplote” kundër kombit, si përpjekja për grusht shteti kundër tij në vitin 2016.
Ai flet kundër “vrasësve ekonomikë” dhe “peshkaqenëve huamarrës në Londër”, duke lënë të kuptohet për duart e huaja pas betejave ekonomike të Turqisë.
Dhe ai sulmon organizatat terroriste, duke treguar për dekada betejash të përgjakshme midis qeverisë dhe militantëve nga minoriteti kurd i Turqisë.
Për të promovuar arritjet e qeverisë së tij, ai lavdëron infrastrukturën, duke thirrur me emër aeroportet, tunelet dhe urat dhe duke u kujtuar votuesve sesi autostradat e reja kanë shkurtuar kohën e lëvizjes midis qyteteve.
Pika të tjera krenarie të përmendura shpesh janë dronët, anijet luftarake dhe satelitët e prodhuar nga industria e mbrojtjes në rritje e Turqisë.
